Τι είναι το χηλοειδές;

Το χηλοειδές είναι μια παχιά ουλή η οποία αναπτύσσεται στην επιφάνεια του δέρματος σε σημείο όπου έχει προηγηθεί τραυματισμός. Χηλοειδείς ουλές μπορεί να εμφανιστούν μετά από χειρουργική τομή, από έγκαυμα, από σοβαρή ακμή, από ανεμευλογιά, από τρύπημα του λοβού των αυτιών, σε θέσεις piercing του σώματος, σε θέσεις εμβολιασμών αλλά και μετά από μηδαμινούς τραυματισμούς του δέρματος όπως είναι οι μικρές γρατζουνιές και τα τσιμπήματα εντόμων.

Τα χηλοειδή συνήθως έχουν δύσμορφο ακανόνιστο σχήμα. Με την πάροδο του χρόνου σε αντίθεση με άλλες μορφές ουλών δεν υποχωρούν ούτε και βελτιώνεται η όψη τους, αντιθέτως ενδέχεται να εξακολουθούν να αναπτύσσονται και να διευρύνονται προοδευτικά.

Σε τι διαφέρει το χηλοειδές από την υπερτροφική ουλή;

Τόσο τα χηλοειδή όσο και οι υπερτροφικές ουλές είναι καλοήθεις βλάβες που οφείλονται σε υπερβολική ανάπτυξη ινώδους ιστού κατά τη διάρκεια της επούλωσης τραύματος. Και οι δύο παρουσιάζονται ως ανυψωμένες παχιές ουλές σε θέσεις όπου προηγήθηκε τραυματισμός του δέρματος. Η διαφορά τους είναι ότι οι υπερτροφικές ουλές παραμένουν περιορισμένες στη θέση του αρχικού τραύματος, σε αντίθεση με τα χηλοειδή τα οποία εκτείνονται πέραν των ορίων του τραύματος. Οι υπερτροφικές ουλές συνήθως είναι κόκκινες και τείνουν να βελτιωθούν ή ακόμη και να υποχωρήσουν από μόνες τους μετά από 6-12 μήνες. Τα χηλοειδή συνήθως εξακολουθούν να αναπτύσσονται και δεν παρουσιάζουν τάση αυτόματης βελτίωσης.

Τι μορφή έχει ένα χηλοειδές;

Τα χηλοειδή εμφανίζονται συνήθως μέσα σε ένα μήνα από τον τραυματισμό που τα προκάλεσε. Ξεκινούν ως μια ουλή χρώματος ροζ η οποία μέσα στους επόμενους μήνες μεγαλώνει και αποκτά θολωτό σχήμα, γυαλιστερή επιφάνεια και χρώμα που κυμαίνεται από το ροζ κόκκινο ως το μωβ. Κατά τη φάση του σχηματισμού τους πολλές φορές προκαλούν αίσθημα κνησμού (φαγούρας), τραβήγματος, καύσου, ευαισθησίας ή και πόνου. Τα χηλοειδή μπορεί να πάρουν πολύ μεγάλες διαστάσεις και να προκαλέσουν σοβαρές παραμορφώσεις, ενώ μπορεί επίσης να γίνουν αιτία ψυχολογικής δυσφορίας καθώς δεν καλύπτονται με μακιγιάζ.

Ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες θέσεις εμφάνισης των χηλοειδών;

Οι συχνότερες θέσεις όπου συναντάμε χηλοειδή είναι το άνω μέρος της ράχης, δηλαδή η πλάτη, το στέρνο, το στήθος και οι ώμοι. Μπορούν ωστόσο να εντοπιστούν και σε άλλες θέσεις, όπως στο σαγόνι και στους λοβούς των αυτιών.

Ποιες είναι οι αιτίες για την εμφάνιση των χηλοειδών;  

Οι αιτίες που προκαλούν τη δημιουργία των χηλοειδών δεν είναι γνωστές. Έχει παρατηρηθεί όμως κληρονομική προδιάθεση για την ανάπτυξη τους όπως και έχει διαπιστωθεί ότι: ενδοκρινικοί παράγοντες επηρεάζουν την εμφάνισή τους, γι αυτό και η εγκυμοσύνη μπορεί να δράσει ως εκλυτικός παράγοντας για τη δημιουργία τους.

Ποια είναι τα άτομα που έχουν μεγαλύτερη προδιάθεση να αναπτύξουν χηλοειδή;

Τα χηλοειδή εμφανίζονται με την ίδια συχνότητα σε άνδρες και σε γυναίκες, αν και οι γυναίκες για αισθητικούς λόγους προσφεύγουν συχνότερα στο δερματολόγο. Εμφανίζονται συνήθως σε άτομα ηλικίας 10-30 ετών ενώ σπάνια συναντώνται σε ηλικιωμένους και πολύ μικρά παιδιά. Τα άτομα με πιο σκούρο δέρμα είναι περισσότερο επιρρεπή στην ανάπτυξη χηλοειδών.

Πώς αντιμετωπίζονται τα χηλοειδή;

Οι συνηθέστερες και αποτελεσματικότερες μέθοδοι αντιμετώπισης είναι οι ενδοβλαβικές εγχύσεις κορτιζόνης και η κρυοθεραπεία.

Ενδοβλαβική έγχυση είναι η ένεση κορτιζόνης και ειδικότερα οξικής τριαμσινολόνης που εγχύεται μέσα στο χηλοειδές. Οι ενέσεις γίνονται κάθε 3-6 εβδομάδες και ο αριθμός τους εξαρτάται από το μέγεθος του χηλοειδούς.

Η κρυοθεραπεία γίνεται μέσω ψεκασμού υγρού αζώτου. Το υγρό άζωτο προκαλεί τοπικά ισχυρή ψύξη, μια μορφή δηλαδή κρυοπαγήματος που έχει ως αποτέλεσμα το έγκαυμα και την ακόλουθη νέκρωση και σταδιακή καταστροφή του χηλοειδούς. Η κρυοθεραπεία μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι η εξωτερική ψύξη η οποία καταστρέφει από έξω προς τα μέσα το χηλοειδές. Ο άλλος, ονομάζεται cryoshape και βασίζεται στην ψύξη εκ των έσω του χηλοειδούς. Για να εφαρμοστεί η cryoshape αρχικά γίνεται τοπική αναισθησία με ξυλοκαΐνη και στη συνέχεια, μια ειδική βελόνα η οποία είναι προσαρμοσμένη στη συσκευή της κρυοθεραπείας, εισέρχεται στην καρδιά του χηλοειδούς και διοχετεύει το υγρό άζωτο παγώνοντας και καταστρέφοντας οριστικά τη βλάβη. Άλλες μέθοδοι όπως μασάζ με κρέμες σιλικόνης, πίεση με φύλλα σιλικόνης, ειδική περίδεση, τοπικά ρετινοειδή μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθούν συνδυαστικά και συμπληρωματικά με τις εγχύσεις κορτιζόνης και την κρυοθεραπεία.

Η χειρουργική αφαίρεση των χηλοειδών δεν συνιστάται διότι συνήθως υποτροπιάζουν στις θέσεις της χειρουργικής τομής. Για τον ίδιο λόγο αντενδείκνυται και η θεραπεία laser.

Κοινοποίηση: